Το θέμα σε κείμενο

Γράφει ο Ευάγγελος Γ. Σπύρου, εκδότης του «Ασφαλιστικού ΝΑΙ»

Αιγίς, ήταν η ιερή Ασπίς του Δία, που φιλοτέχνησε ο Ήφαιστος. Ήταν αμυντικό, αλλά και επιθετικό όπλο. Η λέξη προέρχεται από το ρήμα αΐσσω, που σημαίνει κινώ ορμητικά. Κατά μία εκδοχή, κατασκευάσθηκε από το δέρμα της αιγός Αμαλθείας, που ήταν τροφός του Δία, επειδή το δέρμα της ήταν άτρωτο και αδιαπέραστο, ακόμα και από τον κεραυνό. Η έκφραση «υπό την αιγίδα» σημαίνει ότι κάποιος είναι υπό την προστασία- ασπίδα κάποιου δυνατού.

Στην Ιλιάδα, ο Όμηρος, όταν περιγράφει τις θεομαχίες, όπου άλλοι θεοί υποστήριζαν τους Έλληνες και άλλοι τους Τρώες, στη Ραψωδία Φ 401, αναφέρει κάπου ότι ο Άρης έριξε αστραφτερό κοντάρι πάνω στην ασπίδα της Αθηνάς, «που να περάσει δεν μπορεί κι ο κεραυνός του Δία». Πάλι για την Αθηνά, περιγράφει ο Όμηρος στη Ραψωδία Ε738 ότι, πριν μπει στη διαμάχη Ελλήνων-Τρώων, «την κροσσωτή ασπίδα του Δία πήρε στους ώμους της…». Και στη Ραψωδία Β448 γράφει ότι ανάμεσα στους Έλληνες «και η Αθηνά με ατίμητη, αθάνατη ασπίδα, που γύρω της ολόχρυσα εκατό κρόσσια είχε καλοπλεγμένα…».

Η Ασπίδα, επισειόμενη, προξενούσε φόβο και έκπληξη, όταν εγίνετο επίθεση, αλλά και προστασία ακαταμάχητη, όπως διαβάζουμε στη Ραψωδία Σ της Ιλιάδας (Σ203), όπου η Αθηνά στους «τρανούς ώμους του Αχιλλέα έριξε μία κροσσωτή ασπίδα (αιγίδα θυσσανόεσσα) όταν η Ίριδα τον παρότρυνε να βγει μπροστά στους Τρώες…». Την ίδια αιγίδα-ασπίδα στα χέρια του κρατούσε και ο Φοίβος Απόλλων, όταν όρμησαν κάποια στιγμή εναντίον των Ελλήνων οι Τρώες, που τους υποστήριζε (0308): «Την κροσσωτή ασπίδα (αιγίδα θυσανόεσσαν) μου στα χέρια κράτησέ την και τους αντρείους Αχαιούς τρόμαζε αυτήν κουνώντας», είχε πει ο Δίας, λίγο πριν τρέξει ο Φοίβος στη μάχη (0228).

Καθημερινά, οι άνθρωποι δίνουν μάχες και άλλες φορές τα καταφέρνουν και άλλες όχι. Όλοι μας έχουμε ανάγκη να νιώθουμε ότι είμαστε «υπό προστασία», «υπό την αιγίδα» μιας ανώτερης από ημάς δύναμης. Ο Αριστοτέλης μας επεσήμανε ότι ο μόνος είναι «ή θηρίον ή Θεός». Αλλά και ο Χριστός, όταν δίδασκε το «Πάτερ Ημών», σχετικό θέμα τοποθετούσε το «αλλά ρύσαι ημάς». «Μη εισενέγκης σε πρόβλημα, αλλά ρύσαι, βγάλε μας, προστάτευσέ μας…». Αυτή η καθημερινή προσευχή δείχνει την ανάγκη αιγίδας.

Ποια είναι λοιπόν η άτρωτη και αδιαπέραστη «ασπίδα», που δεν την περνάνε ούτε οι «κεραυνοί του Δία»; Ποιος την έχει; Και, είναι αλήθεια ότι τη χρειάζονται οι άνθρωποι ή είναι «φαντασία» των αδυνάμων;

Τέτοια «αιγίδα»-ασπίδα χρειάζονται τα κράτη, οι κυβερνήσεις, οι πρωθυπουργοί, οι ηγέτες, οι θεσμοί, οι συνασπισμοί, τα κόμματα, οι οργανισμοί, το Δημόσιο, οι εταιρείες, οι πολυεθνικές, οι επιχειρήσεις, είτε ατομικές είτε νομικές, οι απλοί άνθρωποι;

Η Ασπίδα ήταν το κυριότερο και ιερότερο αμυντικό όπλο. Η Ασπίδα δεν κάλυπτε μόνο έναν πολεμιστή, αλλά ετοποθετείτο «υπέρ της κοινής παρατάξεως». Από εκεί βγήκε η λέξη συνασπισμός, όπου «εν τοιαύτη θέσει αι ασπίδαι προσεγγίζουν αλλήλαις». Κοντά είναι και η λέξη υπερασπίζομαι και προασπίζομαι, δηλαδή καλύπτω όχι μόνο τον παραστάτη, αλλά και τον πεσμένο, νεκρό ή ζώντα συμπολεμιστή. Πάνω στην ασπίδα μεταφέρονταν οι νεκροί (ή ταν ή επί τας)!

Και είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα ή θεϊκή δύναμη; Μπορεί μόνος ο άνθρωπος ή έχει ανάγκη Θεού;

Οι Έλληνες σε όλους τους αιώνες ένιωθαν της προστασία του θεού που πίστευαν και εκεί κατέφευγαν!

Στον ασφαλιστικό χώρο, η λέξη «προστασία» είναι συχνή ως ευρεία έννοια «ασφάλιση», που προστατεύει ανθρώπινα έργα και ζωές, αλλά και ως στενή έννοια, προστασία σε συγκεκριμένα ασφαλιστήρια.

Βασανιστικό ερώτημα στις μέρες μας είναι το εάν ο ασφαλιστικός κλάδος τελεί πραγματικά υπό την αιγίδα κάποιου φορέα! Το κλείσιμο της ΑΣΠΙΔΟΣ και τα πριν και μετά, έδειξαν ότι δεν υπήρχε «αιγίδα» του κλάδου και των καταναλωτών.

Η πολυδιάσπαση του κλάδου σε συμφέροντα πολυεθνικών και ελληνικών εταιρειών, σε ΕΠΥ και ασφαλιστικές εταιρείες, σε ανταγωνισμούς τραπεζικών και μη ομίλων και άλλα πολλά, μαρτυρεί ότι «αιγίδα» δεν έχουν όλοι οι εμπλεκόμενοι με τα ασφαλιστικά δρώμενα στην Ελλάδα και ότι επείγει εξεύρεση «αιγίδας».

Ερώτημα υπάρχει και για την εποπτεία της ΔΕΙΑ της ΤτΕ, για το τι εποπτεία υπάρχει, όταν και οι Τράπεζες έδειξαν ότι δεν είχαν ΑΙΓΙΔΑ, με τις καλές και κακές Τράπεζες και τόσα άλλα…

Η καθιέρωση από 1.1.2016 του SOLVENCY II (φερεγγυότητα) για όλα τα κράτη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι μια μεγάλη αιγίδα, που μέχρι να εφαρμοσθεί πλήρως, πολλοί θα έχουν ανάγκη, μόνοι ή σε συνεργασία με την κυβέρνηση, να βρουν πολλές μικρές «αιγίδες» μέχρι να μπουν στη μεγάλη προστασία, για πολλά ζητήματα, ως άτομα, επαγγελματίες, εταιρείες και θεσμοί, έχοντας κατά νου και το «… συν Αθηνά και χείρα κίνει!»

Απαιτείται έντονη προσοχή για όλα! Και ανασχεδιασμός της ΔΕΙΑ.

Οι δύσκολοι καιροί μας οδηγούν να ευχηθούμε σε όλους να βρουν τα κατάλληλα όπλα προστασίας τους. Η λέξη όπλο βγαίνει από το ρήμα έπομαι=ακολουθώ.

Όπλο ήταν η αιγίδα-ασπίδα και όπλα είναι διά τον καθένα ο εξοπλισμός του, τα «εργαλεία» που τον ακολουθούν προς επιτέλεση έργου και σκοπού, όπως π.χ. ο ιατρός έχει ιατρικό εξοπλισμό, ο εφοπλιστής εφοπλίζεται με πλοία έτοιμα για απόπλου, ο στρατός εξοπλίζεται.

Γενικώς, τα παντός είδους όπλα ονομάζονται άρμενα από το αρμόζω, ότι αρμόζει και από όπου οι Λατίνοι ονόμασαν τα όπλα άρμα, θυμίζοντας ότι και ο Ιπποκράτης συμβούλευε στην οργάνωση ιατρείου ο ιατρός δίπλα στο σώμα του ασθενούς να τοποθετεί τα άρμενα = τα αρμόζοντα όπλα.

Οι Έλληνες δεν είναι καλό να ξεχνούν ότι ο όρκος των Αθηναίων πολιτών άρχιζε με τη δράση «Ου καταισχυνώ όπλα τα ιερά», όπου ως όπλα εννοούσαν όχι μόνο τα πολεμικά, αλλά και τα παντός έργου και απάσης τέχνης όργανα!

Τέλος, το Μνημείο Αγνώστου Στρατιώτου απεικονίζει στρατιώτη που κείται, «την ασπίδα ου καταλείψας»!

Ας μην εγκαταλείψουμε και εμεις την Ασπίδα του πολιτισμού μας!